asla dememek için çok uğraştım.
olmadı
"sevmek" dile gelmese bile
gözünün karasına bulanmak,
acıdığını bile belli etmeden gecelerce yanmaktı
bunu da sen anlamadın



ellerimin üşüdüğü o kuytuda
beni sen eden alnımın meçhul yazısından
yeniden yeşermeyi bekleyen yar/a/dan
vazgeçtim

adını zikrettiğimde cılız bir dal gibi titrerdi bedenim
tüm kırgınlıklarımı senle iyi ederdim
ne zaman düşselesem alnımdan öpen yine sendin
ki ben
tüm vazgeçişlerimin ustası
senden geçmeyi beceremezdim

toprağa düşen kararsız bir buğday tanesi gibi
ellerine çok direndim
kuraktı yalnızlığım
bahanesiyse sağ yanağını örten saçların

hep tekil bir topluluk gibi dimdik
güleç
ve cesurdum
mezapotamyayı uçarak geçen bir martı gibi
içerde ağır yaralı
sadece çocukluğunla büyümek isteyen hınzır bir çocuk

vazgeçtim
bir daha asla dememek için ve
ısırarak çok kanattım dilimi
sustum bir uzak sevgili gibi