Gökten yeryüzüne ölüm düşüyor;
Gömülüyor başlar, gözler saklandı.
Sürünür insanlık, akıl üşüyor;
Yanıyor düşlerim, buzlar saklandı...

Caniler yatıyor can pususunda;
Hedefine düşmüş körpe bedenler.
Kurşun yakaladı kan uykusunda;
Can suyu kurudu, soldu fidanlar.

Asrın cellâtları can biçmekteler;
Kızıla boyandı vicdanın rengi.
Saplanmış dişleri, kan içmekteler;
Bombayla çalıyor yamyamlar gongu.

Kan giyinen gurur dehşet saçarken
Sustu medeniyet, seyrine daldı.
Feryatlar semaya doğru uçarken
Acı, düştüğünün bağrında kaldı.

Kayboldu merhamet, hisler tarumar;
Medeni dünyanın vicdanı kara.
Diril, kalk ayağa; ağlama zar-zar,
Fırlat yüreğinden yiğitçe nara.

Zaman ağlamakta, kan rengi tarih
Devrin kargaları üşüştü cana.
Zulmün baltasını sallar bir güruh
Dehşet kusmaktadır her gün cihana.

Saldırıya maruz insanlık: Daha
Sen-ben kavgasından bıkmadınız mı?
Gebe değil midir gece sabaha?
Yürekten korkuyu sökmediniz mi?

Topla cesareti, korkuluk bunlar:
Yüreği yumruk yap, insin diz üstü.
Dünyana egemen olmuş zebunlar;
Yeter beklediğin, isyanlar küstü…