hayrettin taylan






güneşi bekleyemeyen mecnunlar gibi kaçtık çölümüze
oysa korkunun kırılmış kanadını taşırdı özümüzdeki melek
oysa her kum tanesi gibi kul sayılmaya sayılgan öznelerdik
oysa her sözcükte yeniden kitap okunmaya sevdalardık
oysa çocuk tarihini yazardı içimizde bahtın benlik diliydik
oysa çıkarlara bulanan nefsin ufukla kendi aşma adılıydık
oysa beyazın ve mavinin içindeydi içimizin rengiydik
bu karanlık , karışık, sislilik nereli
bu ayrışım neyimizle ney çalar
oysa kardeş türkülerde halay çeken nakışlı mendilin nesliydik
oysa birlik kardeşlik büyüttük çocukluğumuzun yurdunda


yüreğimizde biriktirdik dostluğun sıcak iklimlerini
aynı mevsime sığındık, aynı hayale hilal olduk
aynı düşten bir düşünce, aynı düşünceden bir adam aynası olmaktı hayat
oysa şimdi herkes kendi kutbuna Afrikalı
bu beyaz zenci gibi
bu elmasları çalınan siyah yerli kim
bu nefsi kirlenmiş gri düşlü kim
bu hilal kaşlarının hilalini çatan zelil güzel kim
bu nefs yatağında dokuz doğuran gaip kim
bu beni benden alan benlik esintisi kimin eseri
bu okunmayan vatan kitabındaki milli papağan kim

herkes kendi fikrine papağan
muradımız akıyor fıtratımızın fırat’ına karışmadan
öylesine biri bir’e eklemeden ikilemlere karışıyoruz
oysa bir kere bir biz her birdik
oysa yunusun yüzen yüzyıllık yüzüyüz
oysa medeniyetler emzirdik sevi bağrımızda
bu karmaşanın kargası nereli
bu ayrışmanın sülüğü nereli
bu kendini bilmezlerin belirsizlik beyni nereli
ben nereli, benlik nereli, siz nerenin neresindesiniz
ben gidiyorum kendime, kendimden sonraki sonralara

iki kere ikinin karışık işleminde kaç ikilem var
hep bildik intihal ihtilalların lal masalını okuyamam artık
demos benim beynimde başlar, yüreğimde biter
sancıların atlasından arındım, durulandım
dışa bağımlı aslan görünümlü bir payitaht değilim
kendi vatan bağrımın mutlak mizanında adamlığımla büyüyen kendini bilenim
benim solumda insanlık pınarı akar
beni solumda leyla damlaları yanar
ben aşkın , birliğin, dirilişin ,sevginin zerresiyim