Sahranın
En suskun sahnesinde
Kör kuyular vardır, sırrı manidardır

Hangi ibret
Sayfasını açsan hazandır
Umutları solmuş canlar hala niyazdadır

Garip bir
Hüzün düşer yüreklerine
Sabrın ve teslimiyetin çile çehresinde

Hasrettir
Cehti için yola düştüğü ümide
O an boyun büktüren çaresizlik vaktine

Garibim
Mehtabın en güzel suhuletinde
Hülyalara dalar lahzanın durmayan halinde

Göz yaşarır,
Zihin daralır, gönül ağlasa bile
Can başkadır, sevdasına ramdır ecel gelse de

Tarihleri devirir,
Göçüp gidenleri geri getirir
Her nefesin umutlarında kim bilir ne gizlidir

Sır bu bakımdan
Şehri kabil olmayan ülfettir
Her şiir umuda gebedir, yoksa kelam niyedir

Hasretin
Sürgününde olan nice çaresizler var
Umutla bahtına bakar, gözyaşlarıyla sabahlar

En yakına
Mütebessim bir eda hicranını sunar
O an nasılda rahatlar, ümitleri ati için an sayar

İnsan ruh
Ve kalbin muvazenesinde ki akıldır
Aşk, sevda vecdinde anlam bulan, umutlardır

Beden zamanlıdır,
Aşk namütenahi olan farktır
İnsan bu manada ölümsüz olan vicdani sanattır

Mustafa Cilasun