Umutsuzluk adı altında hiçbir şeyi yanıma dahi yaklaştırmazdım,
Sonsuza dek sürecek mutluluk planları yapardım içinde sen olan..
Gözlerin,sözlerin aslında hep ipucu vermiş bana da,
Ben kör bakmışım meğer..
O kadar şaşkınım ki şimdi; senli günlerin çokluğunda,
Sensizliğe mahkummuşum hep..
Çaresizlik nedir,nasıl yaşanır bilmezdim,
Yokluğunu yaşamakmış demek ki..
En nihayetinde yaşatan sen,yaşayan da benim sayende...!
Ne sevdanın,ne özlemin,
Ne de ayrılık acısının yükü çaresizlik kadar ağır değilmiş..
Alışmaktan başka yol da yokmuş zaten,
Özdeşleştik zamanla o saçma sapan çaresizlikle..
"Sensizliğe" alıştırdığın için;
Yüreğimden kopan alkış seslerini duyuyor musun?
Ayakta alkış tutuyorum hemde,
Ve sevdam artık umutsuzlukla can ciğer oldu..
Böyle yaşamak da nasipte varmış,
Canın sağ olsun çaresizliğimin sebebi.
Sensizliğe alışırım ve bamtelinde yaşarım çaresizliğimi,
Yapacak başka bir şey de yok zaten..
Ben ve Çaresizlik...!
S.K.