hangi mevsim sensiz bahar olur ki…
bir soluk almalıyım nefesinden
öyle masum öyle çocuksu
farz et ki kış yüreğim
üşümüşüm
farz et ki, uzak bir diyardan gelmişim.
misafirim,


ellerim özlemeli ellerini biraz utangaç
biraz titreyen,
nereye koyacağımı bilemediğim
bir serçe ürkekliğinde
güneşe gerdan kıran
sabah mahmurluğunda
muştulu bir anı yaşar gibi
soluğumu öperken sensizliğin matemi
rüzgarın esmeli saçlarımda


göğsümün orta yerinde
müebbet yattığın aşkın alazıyla haykırıyorum
duy sana ilhak olan çığlığımı
hoyrat bir türkünün nakaratı say ister
istersen geri dönme
ey can özüm…
gözlerimde işgal ettiğin yalnızlığı
dudaklarımda üşüyen nefesimi
buz tutmuş ellerimi ısıt avuçlarında
gözlerinin geçitlerinde ölsün vakitler...


sensiz olmak,
bir yıldızın gölgesinde ölmek
yağlı bir kurşunun göğsümde sönmesi
çölde susuz kalmak gibi
kaç insan kaç saniye nefessiz kalabilir ki,

ey nefesim!…

nilüfer sarp
mart.2014