Sen bana bakma iyi olacağım nasılsa.

Kimliksiz bir sevdanın üstüne yatıp uyumakla
karabasanlar görmeyi hak etmiştim zaten.



Başka bir yürekten mülteci olan her yürek
biraz yabanidir bilirsin
korku dolu gözlerle çevresine türlü barikatlar kurar
güveni dar ağacına asalı beri
alışkındır ayağının altında ki sandalyeye tekmeyi vurmaya
boğulmaktan son anda kurtulan bir çocuk gibi
inanmanın sonsuz denizine giremez bir türlü
ürker
titrer geceler boyu
ve kendi kendine sevenine küser.



Küsen her sevdanın adresi bellidir aslında
sonunda boş bir sahilde
kokmuş balık ölülerinin pullarına tutunarak
eski bir sandalın yanında
öksüz bir çocuğun annesine sarılır gibi
kendine kollarını dolamasıyla son bulur sevdanın intiharı..



Zamansız
imkansız
bir var olmayı sonlandırma çabasına girişilmiştir
ve bilinmez ki bu emele
ne zaman
hangi gönlün telvesini yalarken erişilir
fallara inanmayışım bu yüzdendir.



Sen bana bakma kömür karasını gözlerine yerleştirdiğim sevdam
senle değil
olmayacak bir düşün peşinde koşan yüreğimle kavgam.



Cebimde yarısı aşkın dudak izleriyle mühürlü
kırmızı bir şarabın son türküsünü
yudumlaya yudumlaya
sarhoş oldum
adını yazdığım her midye kabuğu incisini saklamak ister gibi
içine büzülürken
tuzlu denizin tadı gözlerimden süzülür.



Kırılan ne varsa benden yana ayaklara dökülen
tek tek toplayıp ceplerime doldurdum
senin elin kesilmesin istedim
keskin tarafları öyle çoktu ki.
Acıtmasın istedim benden sonra
çünkü ağlarsan dayanamam..



Kumbaramda biriktirdiğim bütün ümitlerimi
bozdurup, bozdurup harcıyorum
kalan ömrümde ihtiyacım olmayacakmış gibi senden sonra
biriken ne varsa talan ettim
fakirim artık.
Bir lokma mutluluk istemeyecek kadar düşkünüm hayattan
sana düşkünlüğümü çıkaramıyorum..



Ben, sonbaharın gözlerinde ki son yaşım
ne var ne yok sürükleyerek içimden
ilkbahar da yeniden yağacağım.



Ne yaralar aldım da ölmedim
barut kokusunu daha namludan çıkmadan tanıyorum
işte o yüzden bundan da ölmeyeceğim bilirim
bilirim de....

Anlatamam ....



Ayvazım DENİZ