’sabaha devrilen her gecenin
o en alacaya dönmüş vakitlerinde
pencerenin önünde bir sigara yakıp
yine sana doğru yolluyorum rüzgarı
bil istedim’



ben hep sevdim serçeleri
sandım ki
kanatlarında saklanan umut
gelip yanaklarımdan öpecek bir gün


perdeleri açıp
tebdili kıyafet karşıladığım güneşi
gamzelerime konuk ettim
sonbahar soğuklarına inat


ama sen bilmiyordun ki
ağustosta bile kar yağıyordu
benim vatanıma
o yüzden
hiç ısınmıyordu ellerim

...
sahi
sen hiç özledinmi beni


hiç
soğuk bir sızı
saplandımı
bileğinin iç yüzüne
...

hani derdin ya
gözlerinden arta kalan hiç bir yeşil
senin günahın kadar masum değil diye


şimdi
hiç bir günah
ağır değil
gözlerimde katmerlenen yeşil kadar



ki
şimdi
yokluğuna teslim olmuş her ne varsa üstümde taşıdığım
yine hepsi varlığına mahkum

sessizliğimde senden
dilsizliğimde


ve hatta
sensizliğimde



bil ki
olmadık bir zamanında gecenin
olmadık bir yerde
olmadık bir telaşa karıştığında aklın
kapıştığında kalbinle

bensizliğine karıştığında en çok

kulağının önünden geçen
ve yanağında ölen bir rüzgarın
dudağının kenarına düştüğünü hissedersen


dokunma


o benim!