Dünya’da Türkiye’de, sokakta, ailede..herkes, ya kendisi ile veya bir diğeriyle kavgalı. Nedeni ise, çok basit. Çünkü; herkes, hırsından ve nefsini eğitmediğinden dolayı; kendisini hep haklı, karşısındakini ise her zaman haksız görüyor ve gücü yeten, yetmeyene bastırıyor... Fakat, aslında adalet diye yutturulan mekanizma felç edildiğinden.. haklının değil, daha çok; güçlünün veya paralının.. sesi çıktığından...
Nefis ve Şeytan ise, bir kenarda durmuşlar ve adeta sevincinden havalara uçuyor. Bunlara bir de; cahillik (dini ve ilmi) bilgi eksikliği eklenince, Allah’ın halifesi, vekili ve yarattıklarının şahidi olan o müberek olan insanlar.. insanlıktan çıkıyor ve bazan ayet-i kerime’de dendiği gibi, hayvandan bile aşağı mertebele kavuşuyor...
Bende; düşünüp taşındım, bu gibi durumlarda; belki bir iki satırı hatırlanır ve akılda kalır da, bir gün bir kişiye de olsa; belki bir yararı olur diyerek.. onlara, aşağıdaki şiirle; akılda daha kalıcı olsun diye, herkes tarafından bilinen bazı; “kalıp cümleleri de ekleyerek” seslenmeyi uygun gördüm. Elbette ki, sözümlerim; söz dinleyene ve kendisinde fark ettiği eksiğini, gidermek isteyene...
Çünkü söz, alana (tutuna) söylenir... çok tutulmuş, nice büyük’lerin pırlanta değerindeki sözleriyle; DAHA GÜZELCE YAŞANAN HAYATLARA.. VE DE DAHA GÜZEL YAŞANACAK, GÜNLERE.. YARINLARA dileğiyle!..

H A K S I Z M I Y I M ? . .

Surprizsite.com Şiir Romanı Kitabı
ŞİİR NO: 39 9-KASIM-2008

DERDİ OLAN, DERDİNİ; DERTSİZLER, NEYİ BİLİR?
SAVAŞLAR, DA GENÇLER; BARIŞ TA, YAŞLILAR ÖLÜR.
ACELE EDEN DEĞİL, SONU; SABIRLI, GÖRÜR...

Yolu; doğru olana, it ürür.. kervan yürür...
. Kaf dağından gelenler; her şeye, ayak sürür!..

DAĞ, DAĞA KAVUŞMAZDA; KAVUŞANLAR, İNSANDIR,
NE KADAR YAŞASAN DA.. BU DÜNYA, BİR YALANDIR;
ŞEHİTTEN DE, KATİLDEN DE ÇIKAN; AYNİ, CAN’DIR...

Bütün bu gerçekleri; ferasetli göz, görür...
Selâmeti bulmayan, gönlü; bir duman, bürür.

AKÇENİN, AK OLUŞU; KARA GÜNDE BELLİDİR,
CAN, AYNİ DE; ŞEHİTLE, KATİL AYNİ DEĞİLDİR;
KÂİNATDAKİ, ZIT’LAR; BİRBİRİ İLE EVLİDİR...

Ölmeden ölmeyenleri, Azrail öldürür...
İşlediğin günahı; elin-kolun, bildirir.

BİR HATUN, BİR ADEMLE; ELBETTE, DÜGÜN OLMAZ,
BİR KOYUN İLE BİR KURT, BİR AĞILA KONULMAZ;
MÜREKKEP YALAMAKLA; ASLA, ALİM OLUNMAZ...

Yükseklere çıkana, merdiven lâzım olur...
Az ve devamlı ibadet; Cennet’e, yol olur.

BİR HAYVANIN LEŞİNİ; DİĞER HAYVANLAR, YERLER,
ÖLEN, BİR İNSAN İSE; BİR MEZARA, GÖMERLER;
BİR AVUÇ TOPRAK ATIP; GÖZÜN DE, DOYSUN!. DERLER...

Kabir; o zaman kulu, uykudan.. uyandırır...
Dünya’da, boşa geçen; günlerine yandırır.

SANMA Kİ; BÜTÜN IRMAKLAR, HEP SONSUZA AKAR,
TOK’LAR YER, AÇ’LAR BAKAR; KIYAMET, ONDAN KOPAR;
HER ŞEYİN; İÇİ BENİ, DIŞI DA, SENİ YAKAR...

Irmakların sonunda; bir göl, bir deniz vardır...
Ömrü boşa geçiren; hem ahmak, hem aptaldır.

SÖZ UÇAR, YAZI KALIR; DAMAKTA, TADI KALIR,
YAŞ, KEMALE ERİNCE; NE ZEVK, NE SEFA KALIR;
SAZ ÇALANDAN GERİYE, BOMBOŞ BİR SEDA KALIR...

Aklın fikrin şaşırıp, yan yollara takılma...
Cennet; biraz pahalı, Cehennem’se bedava.

İBRAHİM HAKKI, DER Kİ; GÖRELİM.. MEVLA NEYLER,
HER NE FİİL EYLERSE.. MUTLAKA, GÜZEL EYLER;
İLMİ OLAN, İLMİYLE; AHİRETİ SEYREYLER...

Zenginlik de, fakirlik de; başı, sonu hep dert...
Gel!.. Bu doğru sözleri, kulağına küpe et.

EN YÜKSEK DAĞLARA DA, BİR KENARDAN YOL ÇIKAR,
HER GÜN, BAKLAVA YİYEN; SONUNDA, ONDAN BIKAR;
BİR YİĞİDİN ÖLÜMÜ, BİR ACI SÖZE BAKAR...

Mürsel; bu, son sözünü; söyledi, mühürledi...
Bu Dünya, bomboş dedi: Sonra, RABB’e.. yöneldi...

ALANA, AZ SÖZ; YETER, FAZLASI, DELİ EDER,
ZAMANIN DA; SONU GELDİ, İNSANLAR DERBEDER;
BU SÖZLERİM, SANADIR; ARTIK, UYAN.. BİRADER!..

Varlık ile, yokluğu; ayırır, incecik zar,
Günahına AF dile, hemen; Rabb’ine, yalvar...

10-ŞUBAT- 2008 SAAT: 15:00 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu [email protected]