çokluğun yanında çoğalmak değil marifet
Marifet
Yokluğun koynunda çoğalmaktır
Göğsümü daraltan her şeyden
azat et beni
yaşadığım dünden
unutamadığım bu günden
azat et içinden

ne zaman karanlık çökse hücreme
hüznün koynuna serilir yalnızlığım
üşüyen yanlarımın öyküsünü yazar kalemim

bu gün de yazasım geldi geldide
söz gümüş sukut altın dediler
sukutuma sakladım suskularımı

bilirmisin

seni sevmenin zamansızlığı yoktur zamanda
zamanın sınırsızlığı gibi
aynalara gösterilmeyen bir yüz,
yüze söylenmeyen bir söz vardır hep

ve bilirmisin

ölüm kayıp değildir aslında
kayıp yaşarken yüreğindeki ölenlerdir sevgili

gün döndü geceye
carmıha gerilir senli yanlarım yine
Kaç mezar kazılırki bir ölüye…
Kaç yaşam bir ölümdürki diriye

oysa

Dünya bir hayat öpücügü kadar anlamlı ve güzel olabilirdi
Eksenindeki acıları teğet geçseydi eğer

Dün köklerimi sıvazlayan ellerin
Bu gün neden dallarımı kırar bilemedim
seni tanımadan önce yalnızlığımı çok severdim
Şimdi daha bi çok seviyorum galiba


Günler neden bu kadar uzun
yıllar asır gelir insana
Bilirmisin zordur bu yolda tek başına yürümek
Bunu en iyi sendeleyip düşenler bilir

Yinede
Ne zaman seni düşünsem
Küstürürüm koynumdaki nikahlı yalnızlığımı


Gülerken ağlamanın halleri vardır
İçimi acıtma
Yüreğimi kanatma
Ama yinede uzağımda durma gibi

Giden sendin kalan bendim
Kalan yanlarınıda götürseydin keşke


Can Cezayir AYDEMİR