Otur soğuktan kesilen dizimin dibine Diyar
gözlerimin neden siyah baktığını anlatacağım.




Sana insanların kalleşliğinden bahsetmeyeceğim
ya da bir fahişenin kısık gözlerinin
neden bu kadar canlı baktığından
olanları sinesine gömerek
bir aşkın peşinden düştüğü uçurumu herkes biliyor
vesselam bildik hikayeler bunlar
insanlığımızı bir direniş kuyusuna gömdüğümüzden beri
her şey tanıdık geliyor artık.


Ben sana vicdanı hangi kanadı kırık kuşun
gözyaşlarında nasıl kaybettiğimi anlatacağım.

Acıyıp elini uzattığın hangi yılan sokmadı ki bir avuç umudu
hangi sevda ihanet denizinde boğuldu da
dudaklarımızı dayayıp soluk olduk aşka
bu sefer ki yangın inan ki bambaşka.




İnsanların içinde
ta yüreklerinin arka sokaklarında var olduğuna inandığım
kimisininse direk kalp kapakçığının içinde olduğunu sandığım
vicdan dan bahsedeceğim sana Diyar
bir zamanlar bende var olan bir şeyi nasıl kaybettiğimi anlatacağım
gözlerimin elasını nasıl ay/ın kapattığını
ve tutulduğunu.



Gök soğuk bakışlarını
gizli gizli içime gönderirken
yıldızların nasıl bir yalancı olduğunu dinle benden Diyar
kameriye altında gizli gizli aşkın tutuşmaları da yalan
insanoğlu aşkı tutkuya değiştiği günden beri
bir çerkes kızı edasıyla döne döne yer yüzüne düşüp öldü.



Bir sır gibi saklanan insanın nefsi
bak nasıl şaha kalktı yaban ovalarda
kardeşin kardeşi katledişinden beri
insanlar artık sadece bir et ve deri.




Hangi şaşkın yüreğimle
yolu kaybettiysem umut güzergahında
hemen yolun başında eli kanlı bir katil
alışkın olduğu bir hainlikle
tam içerime sapladı bıçağını
gözlerim şaşkınlıktan faltaşı gibi dışarı fırladı
işte tam o anda elası karaya boyandı.




Kan kesti günü
ve kucağıma vicansız bir kız çocuğunu koydu..



Ağlamasına aldırmıyorum Diyar
hep oyaları yırtılmış bir mendil taşıyorum yanımda
siliyorum gözlerinde ki kana kesmiş günleri
kahrediyorum aptalca inanışlarımın dünlerine
ve içim sızlayarak alkış tutuyorum vicdansızların bügünlerine..




Şimdi Diyar sen de dönme bana sırtını
elimde vicdansız bir adamın annesiz günlerinden kalma kanlı bilyaları
kendi vicdansızlığımla tokuşturuyorum
ne yapacağım belli olmaz
senin saflığına inat kıskaçlıkla ayırabilirim kafandan gövdeni.



En yakınına dönme sırtını
en sevdiğine inanma Diyar
bir gün bir hiç yüzünden kolayca harcıyor seni
ve bu yalnızların mekan tuttuğu vicdansız ruhlarla dolu hayat denen bir gemi.

Çok geç anladım Diyar çok geç.



Ayvazım DENİZ