Şimdi dilimin ucunda yüreğimi parçalayan kelimeler var
Diyemiyorum artık hiç kimselere hiç bir şeyimi
Öylesine yarım ve öksüzüm ki acıtıyor her bir şey içimi
Amansız bir yolculuklara doğru yürüyor ayaklarım

Yüzümde acıdan kalmış buruk sevinçler ve ellerimde
Hayatın bıraktığı çırıl çıplak adepsiz namuslular
Ellerim kan revan kalbim uçurumlar kenarında sanki
İster anla ister anlama sen içimde ki yarım kalmışlığımsın

Şimdi dilimden çıkan her bir cümle senin adını sayıklasada
Kalbime en büyük zincirler vurmak zorundayım artık
Sen acıdan başka ne verdin ki bana sadece ellerinde
Yitip gitti bütün hayallerim sen benim acımın sol yanısın

Kalbimin ortasında koca bir yarasın asla kapanmayan
Öyle bir söküp atmışım ki seni her şeyimden
Öfkeler bile kan ağlıyor acıyan bu gururlu yanıma
Hadi gökler yarılıp düşmeden ruhumuz ateşe git benden

Karanlıklara gebe olmadan yüreklerimiz ne olur git
Sokulma bukadar kalbimden geçen temiz duygularıma
Sana alışmak bir veda türküsü gibi yakıyor artık kalbimi
Hadi git benden sana cehennemlerimi yaşatmadan

Sana bedduam değil duam olacak gözlerimdeki yaşlar
Öyle bir yakacağım ki seni bu dünyada hem mahşerlik
Hemde dünyalık yanacaksın cehennemin kor ateşlerinde
Batmadan doğmayı doğmadan ölmeyi öğreneceksin

Kaderin sana öyle bir kan kusturacak ki ne sevmekten
Nede sevilmekten yana olacaksın kalbindeki kıblen
Ruhundaki özlem ben olacağım sen yandıkça içinde
Ben ateşine kor olacağım yakacağım seni her duamda.

Ufuk GÜNEY