bir gönül ’ün kırılganlığı var ya
kristal bir vazodan daha hassastır
ne eşi nede dostu görür
şıppadak küser


içimizde ki benliğin kibri pislettikçe hoşgörüyü
çok çaba gerektirir düzeltmek için
adı gitse de izi kalır
hiç çıkmaz içimizden gururumuzun yüzünden
bir hüzün çemberine neden düşeriz ki
hem içimizi hem de dışımızı kavurarak
onura kapılan kişi zehir zemberektir
hayata tek gözle bakar
hep bana diyerek yıkar tüm yürekleri
niçin akıl baştan koyup da gider
ruhunun derinliğindeki kaybı çekilmez olunca

Feleğin çemberine hep alaycı bakarız
Zapt ve raptı olmaz ki akıl defterinin
bir dağ ne kadar yüksek olsa da
bir paçasını muhakkak bir sele kaptırır
bir yiğit alemlerin şah-ı bile olsa
aşk’a karşı boynu kırılıp da bükülür
hasret damarı yakıp yakışta kavursa da
sabrın yangınına kapılır
ve işte
o zaman çatlayıp kopar
yanlış bir sözcükte sevgiler

yanmaya görsün bir kez ihanetin çırası
dibine erişmese bile
hadi söyle bakayım nasıl geçer ki seneler
hasret sahilini yıkınca özlem fırtınaları
herkes muhakkak kendine çekip de yontar
peki neden açılmaz her gönül kapısı
ve neden tutkunun cehennemi herkesi saramaz
kalp her hücrede hapis olup da kalamaz
gönlün dini imanı neden hiç yoktur
hiç düşünmeden takılır girer kalbe
eyer çaresizse çirkefe de ruhunu bular

koskoca ordular teslim alınırsa da güç ile
gönlü kim zapt eder ki yaratandan başka
ve kainatı bile sorarsan önüne sermiştir sevdiğinin
erirde gider çaresizlikte bir çırpı da
sabrı bilen imanı bilir
kahra düşenin içinde ölür gider sabiler

birden bire kırılır dal
bağ bozulur bağban da kurur gözler

ateşini yakan öz elinle taşıdığın odundur
ondandır kafirliğin çokluğu orman orman
her neye dokunduysa gönül
nefsi öne çeker doyumsuzluğun
asıl özlem ilk bahardır
oysa ki hep hazanda geçer ömürler
neden aşk işin başından hep ayrılık kokar
acıların içinde ki sadistlik çeker insanı
yeter ki burnu hep havada kalsın yeter


insan hep kibir yüklüdür
sabır taşına yüklenmezse ömür
nefsini hizaya getirmedikçe bir gönül
sadece ne yaparsa kendi kendine yapar…




(10.03.2014) AZAP…