Hayallerimden bir dünya yaptım kendime.
Duvarını acılarımdan, harcını sevgiden bahçesini anılarımdan.
Ve ben, oturdum da, onun içine.
Şimdi ben, sıkıldığımdan,
Yaptığım bu dünyamı süslerim, yalnızlıktan.

Dünyamın üstünde bir gökyüzü.
Bulutları var bölük, bölük dolaşan kara atlastan.
Baktım tam’ da dünyamı süslerken.
Bir de, ne görsem,
Şimşekler inmeye başladı, kara bulutların dolaştığı güzelim dünyama gökten.
Ve ben ıslanmaya başladım kara bulutlardan sicim gibi yağan yağmurlardan.
Korkumdan saçak altında,
Yağmurun durmasını bekledim, güneşi bekledim, çıksın diye bulutların arasından.
İşte böyledir, çok zaman benim dünyam.

Bulutlar öyle bir sarar ki, dünyamı,
Bir türlü kurtulamaz onlardan, benim yaptığım dünyam.
Ne güneşi doğar, ne ışıkları sızar dünyama günlerce de,
Düşünürüm ben bu benim çilem mi diye,
Doğacak ufacık bir güneşi beklerken dünyama.
Nihayet beklediğime değerde,
Bazen,
Ve kara bulutlar aralanıverir, dünyamın üzerinden.
Güneşten bir parça ışık sızar, karanlık bulutlarla örtülü dünyama.
İşte o an, neşeyle dolardır benim dünyam.

Derler ki…
Cemleler düştü korkma ısınır artık dünyan.
Toprak kokar yaptığın bahçende güller açar, şen olur gör, senin’ de dünyan.
Bilmezler’ ki onlar,
Benim için vakit, olmuştur hazan.
Cemleler düşse’ de boş, düşmese, de boş,
Benim için artık, dünyanın her çeşidi yalan..

04 Mart 2014
Ahmet Yüksel Şanlı er