baharın kucağında bir demet yasemen
ha açtım ha açacağım derken sis çöktü
iki arada bir derede bir bahar
ıssızlaşan bir kasabada salaş bir gün dönümü
yalnızlığımın sağır eden gök gürlemesi
avuçlarımda kurak damlalar
ve çorak bir toprak gibiyim ben







sis çöktü kuytu bir kasabanın üstüne
ne tam bir kış ne de bahar
arafta bir mevsimdeyiz







tut ki unuttun bu salaş kasabada beni
buz tutan bir yalnızlığa astın ruhumu o zaman
simsiyah bir gök çöktü erkenden duman duman
sana sarılan gölgeler tuz ve buz
canhıraş bir seda yankılandı mevsim ayaz
istanbul küs ben ise ise
avuçlarımda kurak damlalar







sis çöktü kuytu bir kasabanın üstüne
ne tam bir kış ne de bahar
arafta bir mevsimdeyiz







haydi ne duruyorsun kopkoyu gecenin koynunda
masum bir seçenin yürek sesine sinmiş gibisin
sen bahar ben bereket olayım
sen yeter ki iste kışa kefen biçeyim
iki arada bir derede bahar
arafta kalan bir mevsim
ve ıssızlaşan bir kasabada salaş bir gün dönümü içindeyim







sis çöktü kuytu bir kasabanın üstüne
ne tam bir kış ne de bahar
arafta bir mevsimdeyiz






mahmudiye düzkaya