Parmaklarım bulanırken mürekkebin siyahına
Aşka karışır yüreğim
Gecenin rengini öper dudaklarım yağar da yağar üstüme Yâr.
Yar çarpılması derdi annem gözlerimin ışıltısına
Aldanıp aşkın masumluğuna
Bilmiyorum sevgili bu kaçıncı arsız şiir
İçimdeki beni iklimini yitirdiğim mevsimler aldı
Yine sensiz gecen bir gecenin boşluğunda bâdelerim
Her gece bir kadehin dibinde satıyorum anasını sözcüklerin
diyorum neyime gerek dünya derdinin çabası..
Abası yandıysa gönlün, yanan değil yakan utansın
Matemin sarhoşluğunda yazıyorum bu şiiri
Mürekkebim yandığımın kalemi de ıslatıyor satırları
Satıyorum önce tüm külfetlerin anasını,
saatler sonra bedenimdeki berdüşlük etkisini yitirirken
tesiri damarlarıma kadar işleyen ihanetin sarıyor dört duvarımı.
İşte burda kara kalemimden çıkan,
yaralı cümlelerimde
şöyle diyor;
attığım adımları zımpara’ladığına değdimi bari
gittiğin zampara?
Kana, kana sevdirmedin kendini
o sadakati artık bende arama.