Bir masal başlamıştı;


Ben emekleyerek kaçıyordum geçmişimden


Sen avuç avuç umutları sarı başaklarından toplayıp
Gökyüzünden üzerime üflüyordun…


Zamansız esen hüzünlerde
gözlerinin yağmurunda ıslanıp sırılsıklam
gökkuşağının altında güneşin kıskandığı ışıklarıyla
bakışında kuruyordum gönüllü



Ayrılık yoklarken,
kapımızı çalıp kaçarken her defasında
Gözyaşlarım dudaklarını öpüyordu uzak mevsimlerden
Sonun sonu yoktu
Öbür dünyanın da ahiri olduğumu fısıldıyordu yalancı kalbin…


Duy beni ey sevgili!
Endişeliyim…
“Sen unutursun da ya bende unutursam...”


Biten masalların sonunu hep mutlu yazmışım ben
Kendi masalımıza dokunamıyorum


Uzak sabahlara uyanırken
Sen başka güneşlerin doğuşuna yüz çevirir olmuşsun



Ya bende;
Yabancı kolları sığınak bilip
sadece ait olmak için bir bilinmeze
başka bir kalbe misafir olursam


Gözlerimin bulutuna yağmurlar ortak artık
gönlümün dalları kırık sevgili
nereden estiği belli olmayan rüzgara kapılmış savruluyor


Korkuyorum işte çok korkuyorum
Sen seversin de
ben senin inadına teslim olursam eğer



Can yanar sevgili, can kanar
Ben ikimizi de
Affetmem...



Buse DENİZ (A.G.)