2
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1067
Okunma
Süleyman ağlıyordu
Bir gece yarısında
Bir şehir parkında
Çaresizliğin tam ortasında
Süleyman ağlıyordu
Sülayman açtı
Süleyman üşüyordu
Bunu kimse bilmiyordu
Kimse görmuyordu o’nu
Henüz on üç yaşında bir çocuktu
Annesi, babası ve bir evi yoktu
Sokaklarda yaşıyordu
Yada yaşamaya çalışıyordu
Ve yavaş yavaş ölüyordu süleyman..
Kar yağıyordu üzerine
Süleyman umursamıyodu artık
Mutlu sonu hissedlyordu
Kurtuluş vakti yaklaşıyordu
Gözleri kapanıyordu ağır ağır
Ve süleyman son kez,
sokak lambası ışığında
yağan kara bakıyordu.
Sabah polis buluyordu cesedinl
Süleymanın yüzü gülüyordu
insanlar toplanıyordu başına
artık görüyorlardı o’nu
ve insanlara nispet yaparcasına
süleymanın yüzü gülüyordu....
5.0
100% (1)
Cevap Yaz