7
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
1935
Okunma
Yalnızlığın acısı
herşeyi kovmuştuk ...
diriydi şımarıklık
şimdi kolarımda eskitemediğim yalnızlık
yakışıyor diyorlar ...
o müthiş sesizlikte
bilmezken artık ne yapacağını
senin dışında bir yerde
koptum kendimden
her ölümde ,
rüyanı gördüm ,
dudaklarımı öptüğün belime sarıldığın .
böyle durdum ,
depremin anavatanında
ve doğuştan öksüz bir bebektir
şu kocamış bedenim
alışkanlığım yalnızlık
orda durup bakan
bir siluettir acı veren
dağılan mutluğun ardından
ve sensizliktir komşum
arkadaşım çalan radyodaki hüzün
ve güzün değişmeyen yüzü
aşkım
kalbimin üzerinde yatıyorsun
kor halinde yangın çıkartarak
yakarak yaktırarak.
Yola çıkmak kendi isteğinle olmuyormuş yüreğin nereye götürürse yolun o imiş...
5.0
100% (18)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz