başkaldırıyorum acıların çokluğuna






sevdiklerimi her kaybettiğim zamanda
susarak biraz daha büyüdüm
her gürültülü ağlamasında annemin
usulca yaklaşıp babamın öldüğünü anımsattım
bir sürü doğrunun küçük yalanları var biliyorum
ve kutluyorum düştüğüm aşkların yıl dönümlerini
kaybedenlerin kaybettikleri eskimiyor ki sevgili
yeni yitirmelerle onlar da diriliyor
ölüyorum bazen mezarlığın rüzgarında
uğultulu merasimle gömülüyorum
okunan duanın yağmuruyla ıslanıyor gözlerim
hatırladığım hiçbir yaşanmışlık kurtarmıyor beni


sahici intiharlar dolduruyor yaşama isteğini
enkazların arasından çürümüş cesetler cinayet oluyor
ağır tahribatlar hiç acımıyor ki aklıma sevgili
sehpanın üzerine yığılmış kitapların okunmamış haliyim
unutulmuş terk edilmiş yani
kısa öykülere sığınmacı olmak içime sinmiyor
ihtilalci romanlar da koşmak istiyorum
özlediğim sen bile göğsümün soluna uğramıyorsun ki
kalakalıyorum hayatın terli zürriyetin de
sıradan bir hayalin uğranmayan terk zamanı oluyorum


denize ne çok küskün aşklar atılıyor
mavilerin suçsuz yerlerine inkarlar basılıyor sonra
sevgiyi hüzünler de çırpındıran sevgililer meczup mu sevgili
parmaklarım uyuşuyor soğuk düşler öldürüldüğün de
bir yüreğin sıcaklığı yetmiyor aklın çevresinde ki hayallere
aşk çocuklar gibi bırakılıyor bir tenhaya
sonra da hiç konuşmuyor gidenler
vefasızlığın tam ortasın da yırtılıyor hüzzam duyularım
nasıl bu kadar umursamaz oluyor insan değeri verdiklerin
korkuyorum bazen kendimden
tercihlerin yanılgılarına gömülüyor benliğim
gezgin isteklerim beni görmüyor ki sevgili
mecburiyetler takılıyor kör inancıma
boş yolculukların seferlerin de gidip geliyor aklım



ve susuyorum kenger kokusunda
asılı duran rivayetler kustuğum birer yalan
doğru bildiğim çığlıklı bir şaşkınlık sanırım
hayat bizimle dalga geçer mi sevgili
anlamıyorum anlamlı olanı işte o kadarım
şimdi zula ağzına kadar asi bir Koçero
artık bildiğim tüm korkulara muhalifim sevgili





konuşan tüm hayaller yabancı kelimeler vaat ediyor
ben umurum olmadan yasaklı sesler büyütüyorum