“ Dokunulmasa da, görülmese de;
kalpte yer verilir bazısına, nedensiz… ”




Cemal Süreya

Dudağımda ki uçuk göğü ısırırken
Sen hangi mezarın boş sesiydin?










Mavi bir düştün sabahlara kadar seviştiğim.
Islak saatin nakaratından geçerken hayat
Kalbi kırılmış bir aynanın
Gülüşünden düşer gözyaşım.
Oysa ben ağlamak istemezdim
Sabahları olmazken bu şehrin.




Mezarsız gülüşlerimin çığlık olduğu saatlerde
Geceden arta kalan karanlığı boğdum içimde.
Ceplerimden yorgun uçarken cesetler
Daha kaç defa öpmeli dudaklarım
Ölümün tenha bakışlarını.




G i t m e m e l i y d i ellerin
‘’ Ellerin ‘’ diyorum
Yoksa ö l e m i y o r u m.




İçime devrilirken yetim bir hüzün
Anadan doğma öksüzmüş ellerim.
Ki ben ne zaman hayaline dokunmaya kalksam
Bir ruhun kalbine karışır parmak uçlarım.
Sevmek istiyorum seni
İçimde yokluğun bağdaş kurmamışken…




Azâd ediyorum içimde can çekişen ölüleri.
Ve binlerce kelimeyi şâhadette yıkıyorum
Saçlarımın arasında dolanan günahları.
Uzaktan kahkaha atarken iblis
Besmele çekiyorum bu aşka.




Ey benim ölüme mélal halim
G i t m e.





Ten rengi bir martının parmak aralarından düşer
ayrılığın çiğ hali.
Soluksuz bir veda’nın buruk hüznünü yaşarken
Kendi içimde
S u s u y o r u m
İçimde ölüyor aşk!





Çirkin bir sabahın
Yağmuru olur gözlerim.
Defalarca ağlardım sana.
Bir gidiş binlerce günah getirdi sol yanıma
Terk etmemeliydin
Sevmeliydim seni
Bakışlarım yorgun düşmemeliydi ardından.




Bilirsin ki hangi vakit çeksem gözlerimi gözlerinden
Korkardım gurbetinden.
Ve istemezdim senden ayrı bir şehrin sokaklarında
Kaybolmayı.
G i t m e bir şehir olurum çırılçıplak.




Yokluğunun o ince sıratında tökezlerken
Şimdi hangi mezarın bekçisiydi ellerim
Sana g i t m e derken…