’’Eskilerden kalma,ama asla eskimeyen bir yarasın içimde’’

Yar olmaktan çok ’yara’ oldun bana...

Senin karanlıklarının yanında utandı bütün siyahlar
Utandı yalnızlığım
Senin kalabalıklara sardığın yalnızlıklardan

Bizim şarkımız diye dinlettiğin her şarkı
Ağıt şimdi dilimde
Ve sesinin ninni geldiği kulaklarım,
sağır artık yüreğimden gelen her sese

Oyundu sanki,
Evcilik gibi biraz;daha çok saklambaç gibi
Ben aşkta hep ebelenen taraftım
Sende ise aşk yoktu,bu yüzden korkuları,yalnızlıkları saklardın
Bense bulur alırdım üzerime
Ve acılar sana göre tam otururdu yüreğime,
yakışırdı...

Sığındığım limandı yüreğin
demir atmaya korktuğum,

Destandın benim için,
dillendirmeye çekindiğim

Yoldaşımdın,yol arkadaşım
Asla birlikte yürüyemediğim

Aynadaki suretimdin
Acısından sıyrılamadığım

’di’ li geçmiş zamanlarda andığımsın artık
ama asla geçmişte kalmayan

Güneştin benim için,asla günümü adınlatmayan
Zamandın,zamansızlığım aynı anda

Eskilerden kalan ama asla eskimeyen bir yaraydın
Benim için yar,yüreğim için ise yalnızca acıydın...