bugün sevgi dolu mektuplarını yakıyorum bir bir
satırlar üzerinde güneş misali gülümsedi gül siman
tutamadıgım göz yaşlarım tek tek damladı topraga
yüregim öyle bir sızladıki kendimden geçtim yarr
sanki bütün gökyüzünü getirip üzerime bıraktılar

sağımda anılar solumda bitmek bilmeyen acılarla
yürümeye başladım hedefi olmayan kör kurşun gibi
dizlerim titriyor gözlerim kararıyor boguluyorum
yamaçlara kurulmuş son baharın bıraktıgı kırıntılar
esen rüzgar içimi titretiyor yol vermiyor dağlar

gecelere mahkum oldu garip gönlüm senden sonra
soldu sevda bahçesinde açan güller kurudu dallarım
sensiz anlamını kaybetti sayfalara dökülen mısralarım
uçurum gözlerinden düşerdim derinlere saplanırcasına
tutardım ellerini bir bebegin anneye hasreti gibi

gün agırıyor yine anılar geçmiş bekliyor sokak köşesinde
adımlarım öyle agırlaştıki gitmek istemiyor yanından
gece çok soguktu üşüdünmü topragı çekmişin üzerine
yastıgında buz gibi olmuş neden ismini yazdın buraya
dargınmıyız gülüm neden cevap vermiyorsun konuşsana

anlaşıldı sen sevgililer gününü unuttum zannettin demi
unutmadım en sevdigin elbiseyi aldım ama onun rengi siyahtı
sen neden böyle beyazlara büründün hiç yakışmamış sana
ağlıyormusun ne oldu kötü bişemi söledim kırdımmı seni
nereye gidiyorsun dur lütfen gitme bırakma ellerimi bırakma

her sabah hayalinle uyanıyorum dünden farksız bugünüme
göz pınarlarım kurudu artık dökecek tek damla yaş kalmadı
resmini astım odamın duvarına bakınca iç çekiyor yüregim
aşkını yazdım ben kalbimin sevda kıyılarına kimse silemez
ömrümün son nefesinide yanında verecegim bırakmam seni

Erkan ŞEREMET