hayrettin taylan





epifonemli poetikler-10


harflerim deniz yolunda ıslanmıştı sözcüklerim diyemediklerinle
viyadükü bulunmayan bir bulvar gibi bağlanıyordum bağıllarına
felsefesi küflenen manalar gibi sızıyorum kitaplarının ruhuna
ruhu kesiflere kesik anlar gibi kesiliyorum seninle
özü özlemlerce yıkanan durulanmış duruşumla sendeyim
beni genç kılan, gençliğin değil, sende genç kalan sevgilerim

2.
içimdeki bilinmeyenin çözülmüş denklemiyim
kendimi bilmekle başladım bilinenlere bilindik olmaya
seni bilmenin sevi bulmacasında bulmanın y’anıtıyım
sislere karışmış hislerin anlama karışma zanaatıyım
bulutların halayına takılıyor karmakarışıklarım
gömülüyorum yüzünden okunan surelerin sonralığına
israfil’in senli doğasında , huylarıma karışıyor önceliğim
yusuf’u şair kılan kaderin ekseninde dizelerim dönüyor
artık mistik bir ekvatorun ayrılış solundayım
artık dünyam ya sen ya da senli her şey

3…
semaviyim , bu müdavim olduğum nar-ı beyzana
rindiyim, nefsinin lezzetine
mecaliyim, nefesinin en yakınsal sırrına
boşluğuyum, uzaklığının hendeğine
kanatıyım azın , ayrılığın, sabrın en çok sensizliğin
kaybedişiyim,beni kaybedişinin

4…

için içimde üşüyen içsel bir volkan gibi
yokluğun varlığımda ağlaşan lav gibi
gidişin gelişime sarılı sarmaşık gibi
yetim bir nurun mutlak sesi gibi nidalarıma bağılsın
duymayan bir sesin bestesi gibi sağır ediyor özlemin
çalınmayan bir şarkının sesi gibi sızlatıyorsun bir günlerimi
terk edilen bir kalbin kırlangıç kenti gibi uçuruyorsun sonsuzluğa
nergise “bir” olmayı öğreten öğretinin öğrenme aynası gibiyim
elifler sende, nun masalları manalarımda aşkın da aşkı gibiyiz