çok koştu
bir korkunun inatçı gücü
ağzında yorgunluk belirtileri yok
dokunup bir duvara nefesleniyor
güvercinlerin yere düşüşleri lakayt
yükselişleri aniden
yeşil kanatları oralı bile değil
çizgilerini seyretti
beyaz bir evin

aklını yitirmiş
tekrar bulabilmek için koşuyor
hangi mesafe yada hangi yön
tutuldukça kendine gelir
titredikçe kara su
sen yoksun diyebilir

başını gülen karanlıklara kaldırdı
ağzında yıldız saçan buluşmalar
söylenecek oldu bir korku
kabuğu esneyen büyünün içinde
savruldu yerden yere

çarptı geçti
yardı geçti kalabalığı
bir ümit belki uğultular arasında ağlayan
bir çocuk belki hatırlanan
paçası yamalı ıslak bir anı
bin bir ağız fısıltısı
yolun kenarı

yüzüne çarpan ıslığın ince çığlığı
boncuktan tüller esneyen balkon
köpeğin havlamasından
uyandı düşünden düşen
kuşların rüyasından.