hayıt ağacının kokusu, dut ağacının gölgesi
sere serpe yürür önünde dünler
...


hatırlananların dibini tutmuş olması ne garip
solgun sislerin canlı izlerine dokunmak
ahşabın gıcırtısı canlı hala
bembeyaz örtülerde saklı eskinin ölmeyen yüzü


sevilen zamanlar
elleri temiz mazi
sözleri güzel, kelimeleri mutlu, iyi günler...
oynanan bu sahne ve canlandırdığın bu melodram
ah biçimsellik!
içine sığdırdıkların ve hep sığdırmaya çalıştıkların
kişiseldi
fazlasıyla
ki-şi-sel!


pusların ardında çağlayan ve akamayan takıntılar
ağlara takılmış düşünceler
düş geçirmeyen sert görüşler
dominant bedenin fenomen karakteri
korkuyorsun solukluğundan gecenin
titrek ışıklar doluşuyor tenhaya
ve buğulu bir çift göz
seçilemeyen el yordamına
uygunsuzluğun da boğuluyor sözcükler
başka intiharların mevsiminde
şiddetli kasılmalar taşınıyor ütopyana



uzayan loşluklarda kısalan gülümsemeler
ölür mü gündüzün elinde kelebekler?
cevap yok!
bir sızı dudağının ucunda
müziğinin ritminde sorgu
dirilen ölgün bir ışık karanlığın koynunda

sabahları görünmezsin
geceyi dolayıp eline
sızarsın zihnin en köhne yerine
ağdalı bir yapışkanlıktır parmak uçlarından yayılan
saçlarımda uçurumlar ve savrulan sensin bu kez
şah ve mat!
kızıla boyandı oyun tahtası ve kristal fil koşuyor önde
vezirin suçu yok


tıkanmışlık ömre yanaşmaya çalışıyor
kördüğümlere işte o an kızıyoruz
daralan zaman avuçlarından akıyor
tutamıyorsun...
kafanın içinde paslanıyor kurtuluşa dair umut
bu basamağı çıkmalısın
o son kırıntıda sarsılmalı
sarılmalısın özgürlüğün koluna


boşluk dediğin ayaklarına dolanan bir sırnaşı değil
üzgünüm...

ki

en çok

en çoğundan ya da

kendimde boğuluyorum...


kapatıp gözlerimi kelebeğin gözyaşlarından akıyorum
oluk oluk dakikalarca sürüyor

ve kelebek yine bilmiyor ağladığımı
...



maide özgüç