-hişt bakın size ne anlatacağım bir dinler misiniz beni?
-size söylüyorum baksanıza
-hiç duyanınız ve de bir göreniniz var mı beni içinizden
kimin umurundaydı sanki herkes dalmış kendi curcunasına
ya kanmakta ya da kandırmakla meşgul
aslında düşünüyorum da biz kendimizi aldatmıyor muyuz?
şu meşakkatli yolculuğumuzda...



öylesine berrak bir güzellik yaşatıyoruz ki biz kalbimizde
ter temiz duyguların doğurduğu
gönlümüzde nadide bir ten kokusu olduğu için
ölüp de yok olmaya hemen razıyız sevdiğimiz için ama
hemen bin bir nifak tohumlarını ekiyorlar yüreğimize
hem de bir çırpıda gözler üzerimiz de ahfeş bakışlı
biz ne kadar gönlümüzü can canan diye tümüyle aç sakta
alıp da götürüyorlar bizi bizden hiç acımadan
atıkları bir cehennem kuyusunun dehlizi
yakıp da kavuruveriyorlar tüm ruhumuzu adı aş/k olsun diye

çekip de çeviriyorlar fetbazca birdir bin dalavereleri
yalanların boyu bir selvi boyundan da çok uzun
ne kadar küçük ve masum olsa da
gözlerimiz ve yüreklerimizle birlikte kapatıyorlar sis perdesine
tüm hayatımız boyanıyor hepten toz pembeye
oysa tüm gerçekler o anda gizlice boğuluyor
bir oyunun antrakt perdesinde
parça parça koparıyorlar içimizde ki tüm değerleri aşk olsun diye

kuruluyor yaşamımızın içine görkemli bir tiyatro
açılıyor her konu da bir gizemli perde
bitip tükenmeden çevriliyor her tür oyun içinde
hem de tüm çıplaklığı ile
tam da sıkılmadan kararmış olan gözümüzün önünde
türlü türlü cilveler sunuluyor altın tepsiler içinde
anlayıp algılayamıyoruz bir türlü kalınca şakşak içinde
ağzımızdan girip burnumuzdan çıkıyorlar
hem de kalbimize hiç uğramadan adı konuyor aşka meşk diye

ne içimizin temizliği ne ufacık bir saflığı kalıyor
ne de ruhumuzda bir sükun ve mutluluk
menfaat yolunun kapanmış olduğu fark edilince
acılar kol geziyor kırıyor ihanetler içten ve dıştan tümüyle
hem elimizi hem de kolumuzu dizlerimizi kırarak
kopuyor tüm ipler maziden atiye doğru kayarak
arayıp da soranımız kalmıyor kalınca ortada cıs cıbıl
çırılçıplak tüm olaylar çıkıyor bir bir ortaya bir ömrü çalarak aş diye

son perde aslında ilk perdenin aynısı değil mi ki
masal olduğu anlatılırdı bize her bir şeyler çocukluğumuz da
bir varmış bir yokmuş… niye baştan anlayamıyoruz ki
aşk denilen şeyin bir oyun olduğunu…
bir şeyde yapıp söyleyemiyorsun hesap da soramadan
hemen perde kapatılıyor son diye
ve şimdi tüm yaşam bir varmış bir yok muşa sokuldu "aşkolsun" diye…




(19.01.2014) AZAP…