3
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1379
Okunma
Hiç gereği yokken ruhlar âleminden geldim anne karnına düştüm,
Pıhtıdan cenine dönüşürken hayatımı bana anlatan rüyalar gördüm,
Ama ağlamadım, hayır ağlamadım. Belki sonsuza dek yuvamda kalacaktım,
Annem beni doğurunca ınga ınga diye ağlamaya başladım,
Ne gereği vardı, şu iğrenç yeryüzüne düşmenin!
Henüz ceninken bana besin sağlayan kordonu boynuma sarıp intihar etmeliydim.
Artık çok geç bazı şeyler için. Bazı şeyler için geç değil sanki…
Bir sabah vakti güneşin doğuşunu seyretmeli, annemi düşünmeliyim.
Ve Tanrı’yı? Öte tarafa gitmeden önce de bu dünyanın güzel olduğunu kabul etmeliyim artık.
Böylece öte tarafta da bu dünyayı özlemle anmak için bir sebep olmuş olur.
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz