gökyüzünü maviye boyadığıma aldanma annem
vazgeçemedim şiirlere sığınmaktan




sana üşüyen ellerimden bahsettim mi hiç
kulaklarımda asılı duran çığlıktan
ya da içimdeki baharda gözleri bağlı menekşelerden
çocuklardan anne
bir sokağın pususunda hüzün ıslatan
vurulup umutlarının üstüne kapaklanan çocuklardan



onca güvercin uçarken içimde
bir isyandı görüldüm tanındım vuruldum
umarsız bir yaradan kanayacağım
sürüklendim eşiğindeyim, acım, muhtacım şefkatine
beni garip bir yolcu farz et
ya da umut toplayan bir dilenci
beni duasız döndürme annem



ne zaman annesizlik esse üşür şafağı bekleyen çocuklar
ah annem aç avuçlarını, gökyüzündeyim
yoruldum bulutları kırışan göğü ütülemekten
büküldü içimdeki şehirler
bir sevda ateşiyle bindiğim tren belki geri getirmez beni
sen acını örtünürken üstüne
bir gece belki bir rüzgârın ıslığında gelirim
belki bir yağmur damlasında dönerim
rüyalarımda öptüm tomurcuk kokuyordu ellerin
beni yaralı bir gece kuşu farz et
kanadı kırık bir güvercin uçmak ister
ne olur beni duasız uçurma annem

















Ocak/2014/Antalya
Sıtkı Özkaya