yürek tekerime hep çomak sokman mı gerek
ite kaka zaten yuvarlanıp gidiyorken sevdanın yollarında
neden hep bana cimri sevdan yüreğinde akrep mi var
evde kırk göynekli kirpiyken
dışarıda güllük gülistan alabildiğince vefakar


köhne bir köy evindeyim şehrin göbeğinde
henüz göbek bağım kopmamışken
şehrin göbeğinde
senli ihtiraslar hep baş köşemde
ve ben sevemedim seni şehrin göbeğinde diye fısıldadı alıcı kuşlar bana


haydi beni azat et kanadım kolum kırık buralarda
uçmak mı özgürlüğümü tutsakken
yılgın bir adam tutsak bir kadın
zaman kahve rengi Gökkuşağı gri
ve ben sensizliğin en son noktasında


kayıp bir kentin son göçebe siyim ben
göç etti alıcı kuşları ben gibi birer birer
balçık sıvalı köhne bir köy damında özgür
şehrin göbeğinde tutsak tüm sevişmeler


ne tensel bir hastalıklı bir ihanet
ne de kırmızı rujlu bir kadının şuh kokusu
ya da geçmişte yaşanan çocukluk aşkı
üç denklemli hiçlik
amma velakin
takıntılı bir sevdanın kıskacında köy korkuları sardı beni


mahmudiye düzkaya