Bazen insan acıyı istiyor bile bile yanmak istiyor bu aşk ateşinin içinde ve üzerine üzerine gidiyor fakat gün ve yılar geçtikçe zamanla anlıyor ve aşk ve sevginin ayrımını yıllar sonra yapıyor..anladığında zaten bedelini çoktan ödemiş oluyor... diyorum ya bizler zaten acıyı seviyoruz bazen de anlık yaşıyoruz..olmasa bile içimizde yaşamasını tercih edip yine yanıyoruz ya da anlık düşüncelerimiz yüzünden yakıyoruz..aşk dediğimiz de insanın doğası değişiyor aklı değişiyor hisleri değişiyor her şeyden önemlisi hayatı değişiyor kimi zaman da hayatı batıyor.. hele şu aşk uğruna ne güneşler battı ne sabahlar oldu desek de hepsi zaman geldi mutlu etti zaman geldi yakıp geçti yüreğimizi. Bazen de aşkı hep yeniden öğreniyoruz tam şöyle aşkı bulup öğrendim derken bir yenisini ekleyip öğreniyoruz ama o da yakıyor o da kavuruyor o da gün olup yolunu tutup gidiyor ve her defasın da yeniden yeni sıcaklıklar ve soğukluklar öğreniyoruz kalbimizde.. kimi zaman da yansak da vazgeçmiyor...ulaşamasak da..ulaşmıyoruz..ama kavuşmasak da seviyoruz ve aşık oluyoruz uzaktan bile olsa..ve zaman bize ya yanmasını ya da uzaktan sevmesini öğretiyor zamanla ve yıllar geçtikçe kimi zaman geçmişe gülüyoruz yada geçmiş ile gurur duyuyoruz yansak bile...

Kutlarım değerli kaleminizi çok güzel bir anlatım olmuş ve konusu itibari ile çok çok beğendim..

Saygılarımla...

Mawish...

Evet, arasıra böyle, şairler kendi kendisiyle biraz espriler yapar ve alaycı şiirler yazarlar.
Dalga geçer gibi şiir yazarlar.
Bu da gerçek şairlerin doğasında hep vardır.
Yazdığına hem kendi gülmek hem de başkalarını güldürebilmek bir yüksek zeka işidir.

Tebrikler gönülden. Çok sevdim.

Anasını satarım, ben bu aşk i l l e t i n i n!
Matah bir şeymiş gibi herkes düşmüş peşine!
Z ı r n ı k aklı var ise şu a ş ı k milletinin...
Aşk güzelmiş de bunca, gözyaşının işi ne? ""


hahahah

mükemmel mükemmel

ancak bu kadar güzel yazılır

mest oldum yeminle

selamlar saygılar