yine damlıyor kelimeler beyaz kağıda
beni sen atıyorsun bir közün ortasına
söndükçe yeniden yanıyorum senin yangınına
bir rüzgar esse küllerimi savursa yanına

beklemek içimde oluşan kör bir çukur
seni düşünmekten kalmadı bende akıl şuğur
seni ben gibi sevemez körü kürüne hiç bir kul
yinede bekleyeceğim üfleninceye dek suur

ben aradığım belamın mevlasını sende buldum
sen yaralarıma zaman diye bastığım tuzdun
sana karşı hiç değişmedi uslübum
beni bir avuç dolusu karda boğun

Ne büyüktür herşeyi yoktan var eden
inşallah gün gelir senide bana yar eder
Yoksa korkyorum aklımı kaybetmekten
Bitkinim her gün gözlerinin önünde erimekten

Gülmemin sebebi sen olucaksan hiç somurtmam
Gel de yeter ki koşup gelirim kutuptan
Bir el uzat Çek al beni bu yangından
Tek bir söz bile etmedim sana yalandan

Ben gençliğimi heba etmeye hazırdım uğrunda
Taa ki sen yeninlince dek korkaklığına
Acını çiziyorum şimdi kağıda dumana Kar’a
Ölümü öpmeyi bekliyorum artık nârın ortasında

Hiç bir türlü alamıyorum hırsımı kalemden kağıttan
Ne farkın var ulan senin sağır sultandan
Sesim kısılıyor her gün sana haykırmaktan
Ufacık duy hisset be kadın insaf Allah’tan

Ben sönmeyen bir Nârım şiirlerim ise dumanım
Bir kucak kor iken Kevser ırmaklarına susadım
Her gün bir güç umutla seni yazdım
Yazdıkça hergün daha çok hırslandım

Gel biz olalım ben şair değil
Ne zaman değecek bize aşkın deyneği
Patlamaya hazır yüzlerce şiir birikimi
Kısamasaz sen duyana dek sesimi

Şimdi dışarda kar var parmaklarında sızısı
Senin kide aşk Buda bu aşk yakıyor canı
Kar dahi geldi sen gelmemekte kararlısın
Olsun yinede hakkında hayırlısı