HANCI YORGUN HAN YORGUN

Bir sırra kadem vurduk bilinmezlik bir yanda
Mechule gidiyoruz yollar yorgun toz yorgun
Hüzün keder toplanmış hayat denen bu handa
Kırık dökük tebessüm bakış yorgun öz yorgun

Varsam tutunsam dala eğilipte kırılır
Adım atsa topuklar yol almadan yorulur
Hanın çıkış kapısı bilmem kime sorulur
Bulup gideyim desem ayak yorgun diz yorgun

Ölümü hesap edip günden günü sayarak
Tilki tahtın üstünde fukarayı soyarak
Üçü cebe atıpta biri sana diyerek
Yolsuzu anlatmaya diller yorgun söz yorgun

Hancı yükünü indir göçebenin belinden
Gölge çok çile çekti şu güneşin elinden
Ört üzerini dinlet yalancının telinden
Kapatıp söylemeye perde yorgun saz yorgun

Diken sarmış ağacın meyve veren dalını
Siyah kapatmış nur-un pembe beyaz alını
Arı zehir dokumuş güz gülünden balını
Yedi veren güllere bahar yorgun yaz yorgun

AYŞE GÜL YILDIRIM