Neşe dolu, güler yüzlü, donuk bakışlı bir gençti Muhammet
Kimsenin hakkını yemez, kimsenin sofrasına el uzatmazdı.
Kendi hamurunda yoğrulur,
Üzerine sindiği talaş kokusu bütün güzelliklere bedeldi.
Güldü mü herkes susardı,
Asfaltı bıktıran topuk sesi,
Kulaklar da bir enstrümanın en güzel ezgisi olurdu.

Bir başkaydı Muhammet.
Susunca kuşlar ötmez, nehirler coşmazdı.
Kimseye sevgisini belli etmez,
Ama içinde koca bir dağ büyütürdü.
Belki mertliğin, dürüstlüğün kitabını yazamadı ama;
O adı gibi güvenilirdi
Muhammet’ti.

Bizim sevgimiz anlatılmaz.
Bir bebeğin en masum kanadıydık biz,
Parayla pulla ölçülmez,
Kimsenin hakkını yemezdik.

Muhabbetimize dağlar dayanmaz,
Anlamsız gülüşmelerimize ise akıl almazdı.
Durup dururken bir espri patlatır,
Sebepsiz yere tartışırdık.
Ama kardeş tadında ve hep dost sıcaklığındaydık.

Okul sırasına yazdığımız manileri,
Ağaca kazıdığımız o isimleri,
Hiç unutamıyorum can kardeşim.

Hatırlar mısın top oynadığımız günleri?
İkimiz hep aynı takımda olur,
Ve kim gol atsa sevincimiz ikiye katlanırdı.
Çünkü her şey gibi onu da paylaşırdık…

Bir gece ansızın bir telefon geldi.
Doktorlar susmuş,
Bütün dünya durmuştu sanki,
Acılarına son vermiş Azrail.
Almış götürmüş bizden uzaklara seni.

Kızma bana dostum yanında olamadım.
Tutamadım ellerinden en çaresiz anında,
Saramadım kollarımla acı dolu yüreğini,
Kızma bana dostum ne olur kızma.

Hayat bize en acı golünü attı sonunda,
Yırtıldı gönül ağlarımız, yıkıldı umutlarımız.
Param parça oldu, soldu yarınlarımız.

Sen benim yüreğimde hep yaşayacaksın.
Doğacak çocuğuma seni anlatacağım.
Yüreğime kazıdığım o ismini hiç unutmayacak,
Ona Muhammet Ali diyeceğim.
RUHUN ŞAD OLSUN KARDEŞİM…
Zamanında yazamadım ısmarlama şiirini,
Hakkını helal et bana…
HAKAN BAŞ
Zamansız aramızdan ayrılan;
Can dostum, kardeşim, Muhammet Gökmenoğlu’na ithafımdır…