Sen uyurken muteber bütün yalnızlıklar haklıydı
Çünkü gül çıplak…

Elle tutulmayı istediğinden

Oysa aşk birkaç kez kendi içinde ikiye ayrılmayı çok isterdi
Böylelikten
Farklıca sevilmek ya yapraklara göredir
Ya dallara
Ya dikenlere
Sırtını yaslayıp beklemeyi severdi
ölümsüzlükten vazgeçeni

Kısaca gül çıplak
Yani dokunulmaya ya kızgın
Ya sebep

Sen uyurken
Bence sen olma ihtimali kalmayan bütün düşler
Gül olsa da çıplak
Sıradanlıktan
genelde yağmur yağar ve yutar bütün düşleri


oysa

Kalbime senden önce düşen yıldızlar
Sağıyor burçların yarın vaktinden çaldığı yalancı meraklarını
Ve ben küçük epiktotes bahçıvanlığımla dikenlerine razı
Başka bir cennet saklıyorum görünmezliğimden gözlerine

Ki mevsimim tenine hiç dokunmadan kalbini arayan ellerin diyarındaysa da
Habersiz Saçınla dikenleri bir tutup
Okşamasını bilen ahlaklı bir ölümlülükten başka bir suçu olmayan
Sonsuzluğuna aşk diyen kısıtlı bir pencere aralığından sızan
Sınırlı ve sırlı nefes zamanı kalmışlığın ihtişamından gelip

Tutup ta seni kolundan bir durakta adını sormadığına bin pişman her rastlantının
yılışık rehavetinin
Basitliğine hiç yeltenmeyi beceremediğimden sanırım
Bütün bu olanlar.


Aynı kentte yaşamanın falsosu eksik ihtimallerin
Rastlantısızlığında
Sessiz bir
Kadercisi kadardım

Sen uyurken
Madem ki
Gül çıplak


Dikenlerin

Tenimindir