hep aynı şarkıyla geçiyorsun izlerinde acılarımın
sana dair telaşlarla tüm saatleri doldurdum
tüm duraklarında göğümün
ilkyaz sanrılarıyla donanıyor göğsüm
ağaçlar yeşeriyor sesimde
anlatırken sesindeki tüm güzelliklere dair gizi...

kimliksiz temmuzlardan kaldım
ıssız ve sıkıcı yaz artıklarıyla dolu gözlerim
öğlensiz sıcaklardan üzerime yıktığın bu ağıt
uykularımı bölüyor öylesine sık
yine de sana en çok rüyalarımda ağlıyorum
bir de ölümüne çocuk gündüzlerden bile sakladım
sensizlikle kavgamı...

birlikte uyunulmuş uykulardan ürkek çıkıp
unutmasak ellerimizin susmak istemeyişini
haramî bir maviliğe
neye baksa yutan
birlikte uyunulmuş uykulardan birlikte uyanıp
düşünsek kaç çocuğun üşüdüğünü düşünülmemekten
birlikte uyur muyuz ki bir daha...

hep aynı şarkıyı söylüyorum birlikte umutlar tüketen
buğusu demde sabah alışkanlıklarına
semt semt mutluluk göçünde olmak düşlerine
mahalle pazarlarında
cepleri maydanoz ve nergis parasıyla bereketli
şehir yorgunlarının buruk kış sevinçlerine
söylüyorum bıkmadan hep aynı şarkıyı
söyleyeceğimi hep...


kağan işçen...