kar taneleri hep yalnız yağar üşür içimdeki yalnız çocuk

beyaz bir kaşmir örter yalnızlığında üşüyen gecemi
üşür delişmen yaramaz çocuklar gibi sol yanım
ürperir ayaz öpen tenime saplanan gölgeni
gölgen üşür gölgeler üşüşür yokluğunda

kar taneleri hep yalnız yağar
üşür içimdeki yalnız çocuk
sabrımın dağılır kehribar taneleri
ve yüreğimde zemheri cehennemi yanar

dudağımdan ıslık çalar gibi ağlamaklı türküler dökülür
yüreğimin pervazına konar serçe gibidir yalnızlığın
siyah beyaz ayrılık dökülür ayaz öpmüş gökten
kar taneleri hep yalnız yağar üşür içimdeki yalnız çocuk

bir gün yolun düşerse kış öpen kentime
yüreğimin sıcaklığını al götür üşüyen çocuklara
yalnızlığın yağan kar taneleri buz keser üşür ben gibi
al götür gölgemi gölgen yeter derdi annem anılarımda

kar taneleri hep yalnız yağar üşür içimdeki yalnız çocuk
ya siz uzak kentimin yetim çocukları üşüdünüz mü
yalancı baharın orta yerine ekilen düşleriniz gibi
umutlarınız demirden leblebi dizilir boğazınıza

mahmudiye düzkaya