Sevmek bu kadar gürültülüyken, sevilmek neden sessiz...

Özlediğim:
ne başkasına sert gelirken,
ellerimde eriyecekmiş gibi duran ellerin;
ne de gökyüzünün derinliğini sonlandıran
ufuk çizgisi kadar, keskin gözlerin
Yalnız, bakir bir tende iftar açacaksa
öpmeye oruçlu çatlamış dudakların
belli ki onlar da değil özlediğim

Görünmez, ama
acıtan
bir özlem var içimde
el atıp ulaşamadığım yerde
kah bürünür gebe bir kadının
doğacak çocuk hasretine
kah arzudan yoksun bir dervişin
sevgili bilinen tanrıya
maşukluk etme mertebesine

Dünyayı sevdiği için değil
Dünya döndüğü için
ölüme mahkum edilmişti Galileo
İçini fısıldadı meczup hakime
“Beni, onursuzca
öldürme kararı verdiniz.
Derdiniz ben değilim,
değişen gerçeğiniz.
Onurlu ölecek olan benim
zira siz yaşadığınız müddetçe
döndüğünüzü hissedeceksiniz”

Yüreğinin kulağı olsaydı da
iç sesim fısıldasaydı ona
“Sevdiğimdendir tüm gürültüm
dünyalık şeylere yorma;
seviliyorum diye
mahmurlanıp suskunlaşma
Seven “ben” değilim
içimde hapis olan bir eş;
sevilen “sen” değilsin
Tanrının içine sıkıştırdığıdır, kardeş

“O” dur, beni konuşturan, böyle coşturan
Oysa “sen”sin gem vurup ketumlaştıran
Aç ve susuz bırakıp içindekini, zindanlaştıran”