bir garip çay bardağıyım ben
bir zamanlar kumdan kaleymişim
yıkmışlar, toplayıp götürmüşler beni
ısıtmışlar, soğutmuşlar
başka maddelerle halvete sokmuşlar
hiç hatırlamam

hamurumdan gelir kırılgan olmam
kum gibi dağılır giderim
ama beni en çok kıran
cezvede süzülen kahvedir, kahve
aşk ile pişer
köpükleri bulutlara salınır
hele de kokusu
beni benden alır
ama onun gönlü fincandadır
dayanamam

renkleri giydirmiştir teni
öyle bir sevdâ ki
gelinliğini örter
köpükten duvağıyla
varır fincanın koynuna
fincan ağzına kadar dolar
kahvenin aşkıyla

uzaktan bakmaktır bendeki kader
bir fincan kadar olamamak
kırılmaktan beter
dağılır giderim köşe bucak
toplayamazlar

kahve, cezveden kertilmiştir fincana
yazgısı odur,
gönlü ona ayarlıdır
başkasına varsa
soğur gider,
ne tadı
ne hatırı kalır
kahve, cezveden kertilmiştir fincana

fincan kadar süslü değilim ben
ne desenim var
ne şeklim
ince bir belim var
gönlümden ince
kırılırsam
dağılırım köşe bucak
toplayamazlar

ey kokusundan bulutları ağlatan
bol şekerli yârim
kırk yıl değil
her parçamda bir ömür hatırın var
sen yeter ki
kırma şu garibi
sarayım yok ama
camdan bir kulübem var
kırma beni
köşe bucak dağılırım
toplayamazlar…

fallar bugün benden yana değil
sen, hiç değilsin…
şimdi gidiyorsun
ve ardından kokun yayılıyor
buram buram içime çekiyorum
hasret gibi
şimdi git…



Attilâ Edri