Yar…
Henüz sine-i efkârım
İçin sualler bitmedi
Suskun gönüller misali
Ne gözyaşları dindi
En gamla yetindi
Şikâyetin fayda olacak
Nefsanîliğine tevessül etmedi
Bahtı için boynunu büktü,
Sabırla hikmetin sırrına iltica eğledi

Ağlayan kim
Söyleme derman olamam
Kanayan yarasını sarıp
Kalbine aşkı koyamam
Sevdanın hüzzam kokan şarkısını
Mırıldanıp umutlandıramam
Ufukların lahzasında,
Gülnihal’in hülyasında
Aşkı inayete kandıramam

Bilirim ki
Serkeştir bu avare gönlüm
İhlâsın lafzıyla sohbetin
Feyziyle sabahlasa
Divaneleşir bu bahtı ömrüm
Hamiyettir dileğim,
Fakirliğin ikametindeyim
Neyleyim köşkü sarayı,
Bedbin halimle
Hülyalarda lafazanlık yapmayı

Yangınlığım
Hicranımın esrarı mealidir
Aşkın firakına yabancı gönül,
Efkârımı nasıl şerh etmeye yönelir
Sevdanın zehrolulan mahcubiyeti
Ve ülfete amade olan kalbi letafeti
Kim görmezden gelir,
Nasıl izanına güvenir
Ve edebiyle söz verir

Söyleyin
Efrada kabrimi açmasınlar
Yalan yanlış bir itikatla
Yüreğimin hüznünü
Anıp ağlatmasınlar
Aşk için ruhun ilzamında
Gizlenen idraki ve irfanı
Hakkıyla anlasınlar
Ne varlık için ağlasınlar,
Ne yokluğum için
Bir burukluk yaşasınlar
Yalnızca kalbin sesiyle
Ve esiniyle temaşa
Etmenin yolunu bulsunlar

Ney ne söyler,
Aşkın figanından söz eder
Ne dünyanın bin bir hali için
Buğuz eder ne de ona meyleder
Âlemi hakikatin
Meşkinden dem vurarak
Figanını gözlerden gizler
Aşk halin demindir der,
İnşirah için bahtın nöbetini gözler
İradeden vazgeçmenin
Ve gönlü aşka hasretmenin
Esininden söz eder

Mustafa Cilasun