Ben bir zulme uğradım Asuman
İnsanların insanlığı yitirdiği işkencelerle,
Eski püskü davalara sürgün edildim.


Bazen parmaklık ardından baktım hayata,
Bazen ise ellerimin arasından.
Mümkün değildi ki güvercin misali özgürlük
Kızgınlığın kırmızısı yerlere dökülen sular,
Kim bilir,hangi hayalleri de alıp götürüyordu.
Bilemezsin Asuman,bilemezsin.



Sokaklardaki kaldırımlar...
Onlar bile böyle zulme uğramadılar.
Bilselerdi üstlerine kara leke düşeceğini,
İnsanlardan önce sıkarlardı kendi kurşunlarını.
Hiç olmazsa mezar sahipliği yapmazlardı.


Herkes bir bir dökülüyordu toprağa,
Görsen yağmur yağıyor zannederdin yeryüzüne.
İlk ölen insanlar değildi aslında
Yürekler,vicdanlar ölüydü ilkin.
Ah Asuman,ne zaman bu hale geldik biz,
Ne ara kara listelerle haşır neşir olduk?
Bilmiyorsun Asuman,bilemiyorsun.



Ben bir zulme uğradım Asuman
Yumruk yumruğa savaşan düşüncelerle,
Katran karası çıkarların içinde kavruldum.



Vazgeçmedim ben Asuman,
Hiçbir zaman vazgeçmedim.
Biliyorum ki bu zulüm onların yanına kalmaz
Bin yürek bir olur birleşir dualar,
Bu zulüm ne ahirete kalır ne de tarihe yazılır!...