Sevmeli insanoğlu önce kendi kendini
Sonra sevgi vermeli, gönüllere girmeli
Benliğe takılmayıp yıktırmalı bendini
Unutmalı kendini, hiçliğini görmeli...

Fark etmeli halini, neyi-neden yapıyor?
Hangi noktadan sonra doğrulardan sapıyor?
Dua ederken bile nefsine mi tapıyor?
Kendini içtimaya çekmeli ve sormalı...

Terk etmeli ruhunu aşağılık duygusu
Ki, bu duygu doğurur üstün olma kaygısı!
Kulu şuurlandırır Yaradan’a saygısı
Kavuşmalı özüne, kabuğunu kırmalı...

Mümkünse hoşgörülü olmaya çalışmalı
Kavgadan evvel çözüm bulmaya çalışmalı
Kini biriktirmeyip silmeye çalışmalı
Mazlumdan yana olup şefkat ile sarmalı...

Çıkar yol bulmak için ’ene’ cenderesine
Yummalı gözlerini kusur penceresine
Bolca sabır katmalı huzur tenceresine
Metanetle pişirip yarasına sürmeli...

Kul hakkı denilince titremeli vicdanı
Hırsa kapılmamalı boş kalsa da cüzdanı
Paylaşmayı bilmeli unutmadan Yezdan’ı
Varı emanet bilip mütevazi durmalı...

Kusursuz kul olur mu, arayan bulur denir
Ateşte pişe pişe bir alet olur demir
Teba da olur insan, her daim olmaz emir
Hudutlarını bilip yayı öyle germeli...
.........................................
Doğruları yaşayıp huzurla yatabilsem
Rüzgarın tersi yönde adımlar atabilsem
Çok mu ağır gelirdi heybeme katabilsem?
Mahşerde uyanmaya saatleri kurmalı...

İnsanlığı hayatın yollarına sermeli,
Cennetin rayihası erdemleri dermeli...

Bulem hatun, 5/12/2013, Antalya