Yokluğunda son kez uyandım bu sabah
Yastığımda kan lekesi vardı,
Gözlerim çerçevesi paslanmış aynada
Sessizce, biten bir ömrü selamladı.
Artık bütün bu özlem sona erecekti
Birbirimize emanet ruhlarımız
Ayrılmamak üzere ebediyette birleşecekti.
Hesap defterim duruyordu resminin hemen altında
Sana karşı son günahımı da yazıyordum
Yokluğunu anlattığım o iki satırda
“Ölüm bile unutturmuyordu sensizliği
Senin unutturduğun şu yalan dünyada…”
Bugün de sana aşık uyanmıştım
Ama gözlerin yine yoktu karşımda,
Fotoğrafının arkasında ki son boşluğa
Hala bir çocuğun kalbinde seviyorum yazmıştım
Ölümü kucaklarken hatıralarının arasında.
Ve şimdi vasiyetimi yazıyorum
Hediye ettiğin dolma kalemle,
Fotoğrafında gömülmeli benimle birlikte,
Gözlerimi açtığımda ilk seni görmeliyim
Beni karşılayan o meleklerin içerisinde.
Hesap defterine gelince, o da yakılmalı
Çünkü ben yalan söyleyemem
Gözlerin bakarken gözlerimin içine.
Ne olur çabuk ol Azrail,
Artık hazırım gitmeye,
Sevdiğimin gözleri beni bekliyor
Nefes alışığımı yitirdiğim gökyüzünde…
İBRAHİM ŞENTÜRK