Yıllar önceydi,
Henüz kasımpatıları yeni uzanıyordu göğün ayazına
Camlarda güneş usul usul oynaşıyordu göğün mavisiyle
Hiç tanımadığım bir sokak
Sıcacık ve hüzünlü bir evi saklıyordu
Sabahı karşılayan yüzünde
Eskiden kalma bir kadın portresi
Sancılarıyla yaslanıyordu pencerenin pervazına
Kim bilir, belki de
Sönmemiş sokak lambalarının aydınlığında
Ortak acılara şahit olan
Kasımpatılarının yaralarını sarıyordu.

Aslında yüzlerce hikâye saklıydı o evin merdivenlerinde
Her şeye tanık basamakları
Küçük bir çocuğun özlemleri adımlıyordu
Sevişen ışık huzmeleri
Sırdaştı bir genç kızın rüyalarına
Ne çok kenar süsüne sahipti
Gözlerinde sakladığı hatıra defteri
Bir çöl yangını
Loş odanın balkonundan geçen
Ganj nehri ile sönüyordu
Devrimci şarkıları kızıl güne karışıp
Avuçlarımızdan süzülen haksız gidişlere
Ağıtlar yakıyordu
Anlamsız susuşlar
Yaşanan bu fotoğrafta
Kimse görmeden ağlıyordu.

Ne zaman göğsümde bir sızı duysam
O sokağın penceresindeki kadının
Gizemli bakışlarını hatırlıyorum,
Sürgün bir melodiyle karşılaşmaktan
Cezalı bir çocuk gibi korkuyorum
Bunun için
Sabahçı kahvelerinin yanından
Tahta masalı eski meyhaneye soluksuzca koşuyorum,
Kırık notalarla avunan
Sarhoş nağmeler karşılıyor beni
Tanıdık bir yüz arıyorum
Yorgun ve tek çiçekli masalarında
Günahsız cümlelerimle
Göğsümü yırtan kelimelere ihanet etmeden
Ya aşkı kurtarıyorum
Ya da yitmiş umutlara dokunan
Saf bir çocuk oluyorum.

Şimdi
Sonsuzluğa düşen sırların
Tanıdık isyanlarıyla yaşıyorum
İçimin sesini duymuyorum
Bu öyküyü yeni baştan okurken,
Parkta oynayan çocukların eskimiş çığlıkları heyecansız artık
Camdan yansıyan gizemli yüz
Sevinçlere küskün
Menekşelerde eskisi kadar güzel değil
Acımasız zamanda
Kasımpatılarının üşüdüğünü de biliyorum
Ama ben
O sokağa hep geliyorum
Kalbimin kıyametinde
Derin izlere dokunmadan
Bir sigaranın dumanına sokulup
Kasımdan bir günü
Dudaklarımda sevgiyle kafiyeliyorum.

Zeynep Nilgün Gökçeöz