Isınamadım bu dizelere
Nedense,
Bir şeyler eksikti ilhamdan öte,
Bir özne lazımdı sen ben gibi
Kim bilir bir umut “biz” bile olabilirdi belki…

Ehlileşmek istiyordum, deterjan kokan çamaşırların asıldığı
Küçümencik bir evde;
Aslında yakındığım yalnızlık da değil,
“Sensizlik” desek;
Benden çok senli doluyken tek hücre sinemde
Senden çok yad elim ben kendime;
Afilli geceler, görsen yıldızları kol kola,
Ay nasıl da şarkılar mırıldanıyor
Ben yalazların gölgesinde ağıtlar yakarken
Sokakta uzayan gölgelere aksediyor
Kısalan ömrüm…

Ben yürüdükçe yapma/cıklaşıyor sanki
Koca şehrin sokakları;
Sokak lambaları titriyor
Huzmelerinde bir umut ışığı ararken
Kepenk indiriyor yarasanın geceye özlem kanadı…

Köşe başındaki fırıncı da bozmuş ekmeği
Bu kadar mı yavanlaştı duygular
Ağzımda çatırdarken yanık kokulu sonbahar…
Kınayarak bakıyor
Mahalleli kadınlar,
Yığın yığın acınası bakış düşüyor ellerime
Yoldaş ceplerim avutuyor, ısıtıyor yurttaş hane..
Deli yağıyor yağmur, ben gibi ne çok biriktirmiş
İçinde, ben anlatıyorum o dinliyor,
O yağıyor, ben birikiyorum koca şehrin yalnızlık
Taşıyan hendeklerinde…

Issızlaştıkça yollar
-ki benim hayatım kadar olamaz,
Rakımı yükseldikçe denize nazır hüzünlerin,
Süngüsü düşer, gece düşkünü mürekkeplerin…

Dışarıdan az biraz deli,
Gariban bir berduş,
Maceraperest bir serseri;
Oysa bilmezler ki sol yanımda taşırım ben hep
Kara kaplı defterimi, gece misali
Çocuksu bir mahcubiyetle sığınırım
Kabul ettiğini bilmeden bu kuytu yere
Mahremimdir şiirlerim,
Yıldızlar kol kola gözlerimde,
Eşlik ediyorlar kağıdıma dökülen
Lale bahçelerime, virane savaş yerlerime,
Yedi yaşındaki bir çocuğun uçurtmasına takılan
Saçımın tellerine.
Biraz manzum, biraz mahzun
Biraz nesir, biraz maziye esir;

Benim şiirlerim tüm iyi niyetiyle
Mai geceye meftun,
Melül bakışlı
Ufka vurgun bir satır aralığı

Bilemedin sen gelmedikçe
Sığınılmış bir üç nokta

...