gece açelya kokulu sabahlara gebe ve dokuz doğuruyor düşlerimin gelini
ve bir çocuk düşlerimin sedirine bağdaş kurmuş oturuyor

var mısın masum bir çocuğun hüznüne ortak olmaya
yarım yamalak konuşamayan dillerine
bir parmak bal çalmaya benzemez hayat

elimde kağıttan yaptığım yelkenli
tek edilmiş yalnızlığıma yol alıyor
dudağımda denizin tuzlu öpücüğü

gemilere sığmaz keşkelerim
salı verdim okyanusun özgürlüğüne
gölgeler pusuda beklermiş bilemedim
yarım yamalak bir hayatın dalına astım melanet hırkasını

kıyısına vurmaz düşlerim avucum misket yarası
dalgalar köpürür hırsından
düşlerim alabora


ruhumun firari gölgeleri yalnızlığımın sokaklarında dokuz taş oynuyor
gece açelya kokulu sabahlara gebe
ve dokuz doğuruyor düşlerimin gelini
kara yağız delikanlı gibi bir sevda öpüyor beni gizlice


masum bir çocuğun yarım kalan düşlerini çaldım
yarım kalan hayatının saflığında kara bir gölgeyim
ve şimdi yetim bir çocuğun ayak izleri istila etti ruhumu
saflığına astı ondan çaldığım tüm düşleri


mahmudiye düzkaya