Noel yaklaşıyor...birbirine hem paralel hem de mesafeli duran bu sokakların, sıkıştırıldığı yere göre çarpık görüntüsünü çabucak ele veren bu tedirgin olmuş evlerin, hatta oksejenini topraktan alan ve kökleri birgün kopacak diye yüreği ağzında dolaşan bu ağaçların; noel yaklaşınca bütün sıkıntılarını bir kenara bırakıp,önüne gelene-geçene gülümseyerek, birbiriyle yarışırcasına bu gösterişli ve şatafatlı gövde gösterilerine ister istemez tanık oluyorsun bu şehirde...ve yine elinde olmadan merkezinde buluyorsun kendini...camların özellikle kış aylarının kendine çeken sır dolu sihirinin etkisine kapılıp, bir şekilde o ışıkların yanıp sönen ritimli kalp atışlarıyla burun buruna kalıp; gecenin ilerleyen bir saatinde herkes in'inde uyurken, gizli gizli mahalle ortasında buluşarak sadık bekçisiymiş gibi sahip çıkmak istiyorsun...parmağını buğulu cama dokundurmakla atıyorsun ilk adımını...ortalığı kolaçan ettikten sonra, aklının en ücra köşesine tıktığın; hani kimsenin bulupta çıkaramayacağı o gizli sığınağın kapısını aralayıp, hiç kimse tarafından çözülmesini istemediğin şifreli harflerin, baş harfleriyle oynayarak, dudağını üfleyip açmak istiyorsun o sisli ve büyülü tapınağını...

kapıdan dışarı adımını atar atmaz karşılıyor seni, dört dörtlük provasıyla sistemli çalışan gösteri...bana öyle geliyor ki; şu kaldırımlar bile insanların günden güne artan kalabalığını taşımaktan yorgun düşmüş...sen hani bunu biliyorsun ya, üstüne basmaya bile kıyamıyorsun...orta yerinden çatlayacak diye bazen de korkuyorsun üstünden atlamaya...kim bilir kaç ayağı vardır gözden ırakta olmak isteyen bu soğuk mahalle kenarlarının...kim bilir kaç kişinin öfkeden kuduran ve ordan oraya yetişmeye çalışan telaşlı adımlarını peşine sürükleyerek ahını duymazdan geldi hepsinin...hangi taraflı ve tutucu, hangi kederli düşünceleri varsa ve hangi kavga ve gürültüleri geriye kaldıysa artık, hiçbir şikâyette bulunmadan toplayıp durdu bütün gün enkazlarını arkalarından...sonra da bir yolculuğa çıkıyormuşçasına bavulunu hazırlayıp ne bulduysa doldurdu içine...yeterince hüzün...yeterince gözyaşı...bir orduya yetecek kadar acı ve hatta bir cephaneyi dolduracak düşüyle beraber koyuldu yola...periyodik sancılarını içine gömüp duymazdan geldi çoğu ağrılarını... o içi içine sığmayan, dolup taşan kırmızı rujlu taşlar yok mu hep aynı çoğul şahıslarla karşılayıp, arkamızdan bir kova suyunu dökerek uğurladı sonra uzak bir mesafeye misafir gibi bizi...

işte bak çoktan akşam olmuş...ışıkların biri yanıp biri sönüyor...farz-ı misal...bazen yukarıdan kuş bakışı seyrediyorum bu sicili bozuk hayatı ...ve bazen ayaklarımın yerden kesilişini bu yüzden seviyorum...çünkü bu şekilde bana daha huzurlu geliyor her şey...ve bu yüzden uçak yolculuklarını hep sevdim...bir cam kenarında yer ayırtıp başımı yaslayarak, henüz göğün zirvesine ulaşmamışken, bulutların güvenli kanatlarında kendimi sanıp kaç kez bıraktım...güzergâh boyu sıralamayı hiç bozmadan, küçücük yanıp sönen o ışıklardan gözümü hiç alamadım...çünkü onları da yanıp sönen yıldızlara hep benzettim...işte orda o an hepimiz vardık...herkes içinden bir dilek tutuyordu...her an parlaklığını kaybedebilirdi bir yıldız...her an fire verip, kayabilirdi bir yıldız içimizden...sonra da uğurladıklarımıza bir söz kesip, bir de isim verdik...çünkü ismiyle daha da ölümsüzleşir geleceğe dair umut vaad eden ve aydınlığnı hiçbir zaman yitirmeyen düşler...

işte bu şekilde birbirine yaklaşıyor iki düş..belki de birbirine ters düşen iki uzak şehrin, hiçbir zaman biraraya gelemeyecek hatlarından yola çıkıp, sanki her gün aynı duraktan, aynı taşıtlarla aynı mesafelere yolculuğa çıkıyormuşçasına şiirin orta merkezine destursuz düşüyor...bir bakıyorsun ki sana çok uzakta görünen o dış hatlar, bir anda iç hatlara dönüşmüş...hangi durakta ineceğinin veya bineceğinin çok önemi yok aslında...sen o an belki de o ikili koltukta oturmuş ve bir sonraki duraktan, hani o hiç tanımadığın, yüzünü daha önce hiç görmediğin yabancı uyruklu birinin, bineceği ihtimalini geçiriyorsundur aklından...o yüzden yanındaki o seyyar koltuk hep boş duruyor...hani o portatif görünümlü, katlanabilir koltuğu elinde olsa söküp götüreceksin gittiğin her yere beraber...tek kişilik yolculuklardan hep sana çift kimlikli seyahatler kalıyor böylece...

işte bazen bir şiiri okursun ama o şiirle kimbilir kaç hatla kaç şehri dolaşmış olur ayakların...o an hangi dili konuştuğunun önemi yok aslında...hangi tanrı'ya inandığının veya hangi dinlere taptığının...

işte bazen bu şekilde yaklaşıyor birbirine iki insan...bütün zaafları ve günahları da dahil...

...

yok arkadaş bu böyle olmayacak!...yaz yaz bitmiyor...şehrin göbeğinden girdim, merkezinden çıktım...sınıra yaklaşmışız...hangi coğrafya kabul eder bizi artık ?..

Ps: Küçük İskender'in bir sözü var: "ne elma dediğimde çıktın, ne armut dediğimde saklandın"...

ben elmadan da vazgeçtim, armuttan da...bir ağaç var mı bir ağaç sen onu söyle...yaşına, kurusuna bakmayacaksın...yaslanacaksın gölgesine, gireceksin kovuğuna...başına elma mı düşer, armut mu artık...kısmetin neyse razı olacaksın:))...

susmak gelmiyor hiç içimden...hani gözlerimi saate hiç kaydırmadan konuşsam uzun uzun, hani unutsam bir pencerenin önünde üşüyen iskeletimi veya bir camın buğusunda parmaklarımla şekillendirmeye çalıştığım buzdan harflerimi, hani göğe bakarken bir yıldız kaysa, hani o an şehrin bütün kanamalı ışıkları da sönse kim bilir kaç düş ayaklanırdı içimde yeniden...


teşekkürler can...

sevgiyle her daim...

Yaralım tarafından 11/27/2013 9:10:24 PM zamanında düzenlenmiştir.