Hüzün kaplıyor içimi, baktıkca geçen saatlerime,
Gözlerim ıslanıyor aynalarda gördükce kendimi,
Geçiyor zaman. Önce saniyeler,sonra dakikalar, saatler, günler ve aylar.
Sabah oluyor, ışıklanıyor güneşin doğuşuyla yer yüzü.
Akşam oluyor, biyerlerde her kes sarılıp uyuyor sevdiklerine.
Benim içinse ne güneş doğuyor ne de ay çıkıyor ne sabah nede akşam oluyor.
Her gün her saat aynı. Tepkisiz, etkisiz, sesiz,sensiz ve susukun bitiyor.
Bazen kulaklarımı sağır ediyor dışarıdan gelen insan sesleri,
Bazen de yazlınzlığımı renklendirip taçlandırıyor.
Bazen huzur veriyor sessizlik bazen de boğuyor bana kalan çaresizlik.
Kuşkular ve korkular kaplıyor zihnimi bir örümcek ağı gibi,
Kanıma işliyor korkutan nefretim.
Bir acıklı hikaye,bir üzüntü yumağı bir de mahşer sesizliği senden geri kalan şimdi.
Konuşsan faydasız,sussan faydasız,çığlık dahi atsam yine sessizlik.
Bir tek ben görüyorum siyah kasırganın yıkıntılarını,
Darma duman ettiğin parçalanmış senden geri kalan kırıntılarını.
Zihnimde toparlamaya çalışıyorum anılarını, bana bıraktığın acılarını,
Hatırlatıyorken teker teker bu sessizlik,
Bir kenara kazıyorum unutmamamak için yaşananları.
Mahşeri bekliyorum,Dünya çaresiz,
Hesabını ödeyeceğimiz günü bekliyorum ben sessiz ve sensiz.