eh be gönül
gönülsüz diyarlarda yaşamak
sensizliğe atılan
bir kurşun gibi,
sessizlik kavuruyor ortalığı
vurdumduymazlığın kahrına
inat,
can çekişen umutlar
bal olamıyorlar sevdalara,
susuz kalmak bile çölde
ne ki yanında?
bir avuç mutluluktu
aslında hesabına yazılan
yaşam da denilenin,
meğerse
sanılanmış,
sallanıyor hayaller
yangınlardan tahteravallilerde
bir aşarıya bir yukarıya
kaderin merkeziymiş acı
doğururken dokuz
sancılar
sevenim yok anne diye haykırıyor
içimde ki ben
yokluğunu bile bile,
oğlunun gözleri yaşlı anne
zamanın çarmıhına çakılmış
yalanlar,
bitmesine
ne kadar kaldı ki
şuracıkta?
belki
bir kaç nefes,
alınan soluklar çaresizliğin
endamı..
bana
onu tek
takip etmek kalıyor
artık,
adresi belli
sonsuzluğun
eşigi
ve
ertesi,
annemin,
karşılıksız sevmenin
yüreğinin
mekanı şimdi...

(Berlin,14.11.2013)

Talat Özgen