(evet..gök/yüzüm
evet...denizim
y ü z ü n... )



...



havada kırlangıç matemi
çünkü, sislere teslim bir İstanbul ardımda
kaçınız bilirsiniz gazap kuşlarının hikayesini
ne kadar severseniz sevin, bir imanın inancında
sevgi ve aşk sıratın iki ucunda
...iki dişli rakip
işte
bazı duygular yaklaştığınızca koyu katoliktir aşka
kaç kez vaftiz edilir günahsızlığınız

kalbinizde bir kalpten
afaroz edilme
korkusu




bir rüzgarı tersten estirmek mümkün değildir
ya da kumandayla yılları geri sarmak
imkansız bir düşü
bir el hareketiyle hayata yapıştırmak
fakat bir şiirin yönünü kıbleye çevirebilirim
işte o vakit
aşk ve vuslat aynı eksendedir




biliyorum yaftasını yalnızlığın, büyümeyen gözlerinden
yoksa kim kovalar koca bir yaz
sarı(şın) bir kızı
hem hangimizin olmadıki küçükken hayalet arkadaşı
üstelik ben hiç kör/ebe oynamadım
hangi görünmez sırta değecekti ki elim
öylesine işe yarardı ki
kusurlu kanatlarım
göç/ebe bir güvercindim
ölüler diyarında gömülmüş gençliğimi kollardım
dadanmasın ölü seviciler diye




benim denizim de olmadı hiç
küreklerine asıldığım bir mahkumiyetti yaşam
bir kadın ne kadar çekebilirse işte
kumdan bir çölde
nasırlıdır avuç içlerim sevgilim
sakın öpüpte kazara
dudağına yaralı şarkılar sürme






sensiz şehirler
kucaklayamıyor bir anne şefkatiyle
bütün kalabalığımızın iki iskemle olduğu bir yere gidiyorum
dört yanı gelincik tarlaları
duvarsız bir kente



son kez bakıyorum
dore kemerli saatimin gümüş kadranına
ezmeli diyorum
bütün sensiz zamanlarımı bu son tren
fırlatırken kolumdan raylara


deniz gökyüzünden yağıyor
-yüzün bir kompartımanın penceresinden görününce-





Türkân Çağlayan